του Ζαφείρη Σπυριδάκη

Όχι αγόρι μου, δεν σ έσπρωξαν στη θάλασσα ναυτικοί. Αυτός που σε έριξε στη θάλασσα δεν λέγεται ναυτικός. λέγεται εγκληματίας. Γιατί μπορώ να δεχτώ το στρες της στιγμής(που δεν θα έπρεπε να έχει, υποτίθεται έχει εκπαιδευτεί να το διαχειρίζεται). Δεν μπορώ να δεχτώ όμως ότι σ έβλεπε να χάνεσαι στα νερά του λιμανιού αβοήθητος. Χωρίς να σου ρίξει ένα σωσίβιο. Μόνος. Έτσι απλά, να χαθείς!

Κάνω το ναυτιλιακό ρεπορτάζ από το 1993. Πιο πριν, ως νησιώτης θυμάμαι τον εαυτό μου πάνω σε μία γέφυρα πλοίου που μας πήγαινε τα καλοκαίρια στην Νάξο.

Άλλης πάστας ναυτικοί τότε. Ανθρώπινοι, με σεβασμό. Που ακόμη κι αν τα άγρια χαρακτηριστικά του προσώπου από την ταλαιπωρία και την αλμύρα της θάλασσας σε φόβιζαν, είχαν τον τρόπο να σε καλμάρουν. 

Στο πέρασμα των χρόνων γνώρισα πολλούς. Σε ποστάλια, σε λάντζες, σε παντόφλες, σε εμπορικά σε δεξαμενόπλοια, παντού. Όλοι ήταν ΝΑΥΤΙΚΟΙ. Και ναυτικός σημαίνει ανθρωπιά. Ένα καλοκαίρι που κατέβαζα το νεογέννητο παιδί μου στο νησι και ήταν στο βαπόρι ο ένας πάνω στον άλλο, με είδε ο καπετάν Σπύρος Θηραίος και με έβαλε στην καμπίνα του να κοιμηθεί το βρέφος!

Ο καπετάν Σπύρος, ο καπετάν σωτήρας όπως τον ξέρουν όλοι. Που αψηφούσε τα απαγορευτικά και τα μποφόρια, για να πάει να σώσει έναν άνθρωπο που κινδύνευε. Μια γυναίκα που ήταν ετοιμόγεννη κι έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα. Και πόσα άλλα τέτοια περιστατικά. 

Μα και οι άλλοι ναυτικοί μας, πόσες φορές έχουν βραβευτεί διεθνώς για το απαράμιλλο σθένος τους και την βοήθεια στον συνάνθρωπο.

Άνθρωπος στη θάλασσα! Ο κανόνας σωτηρίας της θάλασσας, μαζί με το ΣΟΣ, το πλοίο σε κίνδυνο.

Κι όμως αυτοί οι "ναυτικοί" του Horizon, συνέχισαν το ταξίδι τους σαν να μη συνέβη τίποτα. 

Όχι Αντώνη μου γλυκέ. Δεν είναι αυτοί οι ναυτικοί μας. 

Συγχώρεσέ μας που δεν μπορέσαμε να σε σώσουμε. 

Στο καλό. Εκεί που πας, ανέβα στα πλοία ότι ώρα θέλεις!